A expresión “xardín de enfeito” fai referencia aos numerosos elementos vexetais de carácter ornamental distribuídos na contorna da Casa Grande de Trasalba, e amosan a transformación da contorna dunha habitación orientada á economía agrícola cara un terreo onde comezan a convivir, en pequeno, elementos decorativos máis propios da paisaxe dos pazos.
A Casa amosa unha combinación única de agricultura e ornamentalidade a través do vencello entre xardín e vides.
Os paseos, as fontes de pedra comunicadas cos seus regos, as sobreiras e xardineiras son as estruturas que entre as viñas, conforman o xardín de enfeito da parte dianteira da Casa Grande. Por contra, na parte traseira, desenvolveuse un pequeno xardín puramente ornamental, no que os eixos centrais eran o “Irmanciño” e a fonte, rodeados por camiños xeométricos de buxos, entre roseiras e camelias, a modo de pequeno xardín francés, propio dos pazos de finais do século XIX.