Se hai unha árbore icónica en Trasalba, esta é, sen dúbida, a vella araucaria, cuxo destino Don Ramón considerouno sempre encetado á súa vida. Foi o pai de Otero, precisamente, quen plantou esta árbore en 1888 para conmemorar o nacemento do que sería o seu único fillo. Don Ramón sempre sentiu un especial vencello con esa árbore, coma un irmán nacido ao mesmo tempo. En febreiro do ano 1972, un temporal derrubouna sobre a casa. Otero sentiuno fondamente e considerou aquel feito unha especie de presaxio. Algúns amigos de don Ramón, que estaba moi consternado, conservaron a súa madeira, coa intención de empregala, en parte, para construír o cadaleito do escritor, seguindo a vontade que el mesmo expresara.
En Devalar (1935) Ramón Otero Pedrayo describe o seu medre e mesmo a súa entrada na casa, coma un membro máis da familia:
“A vella baixa polo xardín. Mira para araucaria. Era ben pequeniña cando foi plantada. Agora a soma piramidal pasea amodiño todo xardín, ponse de peitos na solaina, ata mete un pico de soma na sala”.